Bunt dwulatka nie jest niczym złym – to naturalny okres w rozwoju małego dziecka, najważniejszy dla jego rozwoju psychicznego. Jego nazwę traktuj dość umownie – u niektórych dzieci bunt pojawia się, jeszcze zanim zaczną świętować drugie urodziny, u innych nieco później. Tłumaczymy, ile trwa bunt dwulatka, jakie są jego objawy, a także, jak na niego reagować. Spis treści: Bunt dwulatka – na czym polega? Bunt dwulatka – objawy Bunt dwulatka – ile trwa i kiedy mija? Czy wszystkie dzieci buntują się tak samo? Co właściwie oznacza ten bunt? Bunt dwulatka – jak reagować? Czy kary i nagrody pomogą przy buncie dwulatka? Jak postępować z dwulatkiem? 7 sposobów Bunt dwulatka a sen Bunt dwulatka czy autyzm? Bunt dwulatka – na czym polega? Podczas buntu dwulatka lubionym słowem dziecka staje się „nie”. Ale odmowa i upór to nie wszystko. Gdy coś dzieje się nie po myśli dziecka, maluch może rzucać się na ziemię, wrzeszczy, wierzga nogami i kopie. Dlaczego grzeczny do tej pory dwulatek nagle się buntuje, może próbować bić rodziców, wywraca życie rodziny do góry nogami? Dlatego, że się rozwija. Staje się coraz bardziej niezależny – sam chodzi, mówi, umie się bawić. Zaczyna odkrywać swoje „ja” i chce o sobie decydować. Dwulatkiem dodatkowo targają silne i często sprzeczne ze sobą emocje, z którymi nie umie sobie poradzić – stąd ataki złości i histerii. Bunt dwulatka – objawy Objawy buntu dwulatka polegają na tym, że dziecko: stale pokazuje swoją samodzielność, nadużywa słowa „nie” przy akcentowaniu własnego zdania, upiera się, by samodzielnie wykonywać różne czynności, na zakazy może reagować agresją i histerią, nie chce chodzić spać o wyznaczonej porze. Czy wszystkie dzieci buntują się tak samo? Co ważne, nie u wszystkich dzieci objawy buntu dwulatka występują z takim samym nasileniem. Dużo zależy od temperamentu dziecka. Dr Julita Wojciechowska, psycholog z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu tłumaczy, że dzieci o temperamentach łatwo rozgrzewających się (tzw. żywe sreberka), ujawniają silniejsze emocje i mocniej się buntują. – To może rodzicom przeszkadzać lub budzić ich niepokój, zwłaszcza gdy sami mają inny typ temperamentu (np. wolno rozgrzewający się), są spokojni i nie rozumieją gwałtowności zachowań dziecka – wyjaśnia ekspertka. Niektórzy rodzice zgłaszają „brak buntu”, a co za tym idzie – twierdzą, że bunt dwulatka nie istnieje. Zdaniem dr Wojciechowskiej może to oznaczać, że bunt się pojawił, ale za bardzo nie przeszkadzał. – Dziecko mogło przejawiać swoją samodzielność i autonomię bez silnych i gwałtownych emocji, a jeśli się sprzeciwiało, to bez większych kłopotów rodzice się z nim dogadywali i negocjowali, czyje tym razem będzie na wierzchu – tłumaczy psycholog. Dr Wojciechowska podkreśla, że brak buntu może oznaczać zdominowanie autonomii dziecka przez rodziców, co nie jest dla jego rozwoju korzystne. Bunt dwulatka – ile trwa i kiedy mija? Kiedy pojawia się bunt dwulatka? Według psychologów „kryzysu dwulatka” możesz spodziewać się między 18. a 26. miesiącem życia dziecka. Bunt dwulatka trwa zazwyczaj kilka tygodni, choć u niektórych dzieci może utrzymywać się nawet przez kilka miesięcy. Kończy się w zależności od indywidualnych cech dziecka i podejścia jego rodziców. Bunt dwulatka może też przeistoczyć się w bunt trzylatka. Co właściwie oznacza bunt dwulatka? Kiedy ulegać maluchowi? Kiedy nie odpuszczać? Czy stosować kary, a może nagradzać? Kto nie zadaje sobie pytania, jak radzić sobie ze zbuntowanym dwulatkiem. Trudne sytuacje, jakie wywołuje mały buntownik, są w zasadzie do siebie podobne, dlatego można nauczyć się, jak na nie reagować. Podajemy kilka typowych przykładów buntu dwulatka i wyjaśniamy, z czego wynika zachowanie dziecka (co dokładnie siedzi w głowie dwulatka) i co powinien wiedzieć rodzic. Przy okazji dowiesz się, jak w każdej z tych sytuacji warto się zachować, bo od twojej reakcji bardzo dużo zależy. Sam wejdę na tę dużą zjeżdżalnię Dziecko chce postawić na swoim i przekonać się, jakie to uczucie, gdy ma na coś wpływ. Jeśli może wybierać, na którą zjeżdżalnię wejdzie, jakie spodenki założy, jaką ma fryzurę, co zjeść na śniadanie, nie musi o to zapamiętale walczyć. W opanowaniu dziwnych zachcianek dziecka pomaga spryt i stosownie tzw. wyboru sterowanego – maluch ma wybór, ale tylko z dwóch rzeczy. Rodzic oswaja się z samodzielnością dziecka. Przekonuje się, że nie jest już nieporadnym bobaskiem. To ważny krok do usamodzielniania dziecka, jeśli go przegapisz, maluch może stracić wiarę we własne możliwości i zacznie oczekiwać, że we wszystkim je wyręczysz, bo wszystko robisz lepiej – mamo, załóż mi majteczki, poszukaj mi zeszytu do matematyki, zanieś mi indeks do dziekanatu... Niezbyt ciekawa perspektywa, prawda? Nie musisz dziecku pozwalać na wszystko, ale powierzaj mu drobne zadania i chwal za poprawne wykonanie. Chcę to tu i teraz! Dziecko sprawdza reakcje rodzica. Gdy koniecznie chce coś dostać, nie liczy się dla niego, czy jest w sklepie czy na placu zabaw. Pokazuje cały arsenał swoich możliwości – w jednej chwili rzuca się na podłogę, krzyczy, szarpie, tupie. Rodzic musi pamiętać, że nie jest ważne, co powiedzą ludzie. To ważny moment, w którym dziecko ma okazję sprawdzić twoją konsekwencję. Nie pozostaje nic innego tylko wytrzymać, nie krzyczeć i spokojnie kontynuować zakupy lub spacer. W najgorszym razie weź je na ręce i wyjdź z placu zabaw lub ze sklepu, żeby się uspokoiło. Ustępstwo dla świętego spokoju lub w obawie przed spojrzeniami ludzi to przyzwolenie dla podobnych zachowań. Długo i głośno krzyczę, a ty nie ustępujesz Dziecko uczy się, że nie warto się złościć i upierać. Te emocje dominują u dwulatków. Złością reagują na własną nieporadność, gdy próbują coś zrobić, a nie potrafią, chcą coś dostać, a nie dostają. Wtedy pojawia się upór w dążeniu do celu. Rodzic widzi, jak działa konsekwencja i cierpliwość. Dzieci nie potrzebują gwiazdki z nieba. Ulegając naciskom malucha, nie uszczęśliwisz go. Okaż dziecku, że nie wszystko może od ciebie dostać, że liczy się styl, w jaki próbuje osiągnąć cel. Krzyki i awantury w tym nie pomagają. Nie będę jadł tej zupki Dziecko próbuje określić swoje upodobania. Kaprysząc, wybierając, zdobywa wiedzę o sobie, o tym co mu odpowiada, a co nie. Ale też o tym, że jego preferencje mogą się zmieniać, np. nagle przestaje lubić wyjścia po zakupy, gdy wybieracie się do sklepu, zaczyna płakać i brzydko się zachowuje. Buntując się, próbuje bronić swojego zdania, z czasem nauczy się też uzasadniać swoje wybory. Rodzic widzi, że maluch jest odrębnym bytem. Dziecko nie musi lubić zupy brokułowej, za którą przepada mama. Ty, choć kochasz warzywa, też możesz nie gustować np. w smaku brukselki. Dziecku nie stanie się krzywda, jeśli zamiast brokułowej będzie jadać inną zupę. Tak samo może mieć własne hobby – zamiast biegać za piłką z tatą, woli rysować lub śpiewać. Dlaczego nie mogę ugryźć Zosi, mamo? Dziecko oswaja się, że nie wszystko mu wolno. To, co dla rodziców przykre i bolesne, jak np. gryzienie, dla dziecka może być dobrą zabawą. Właściwe reakcje rodziców pozwolą zrozumieć, że gryzienie nie jest odbierane jako dowód miłości. Pokazanie dziecku, że to boli, wyraźne powiedzenie, że nie chcesz, by tak robiło, uświadomi mu, że lepiej tego nie powtarzać. Rodzic uczy się, że miłość to też wytyczanie granic. Dziecko, które nie dostaje sygnałów, że pewnych rzeczy nie wolno robić, jest zagubione, czuje, że dorośli się nim nie interesują. Określając, co wolno, a czego nie, sprawiasz, że świat stanie się dla niego bardziej przewidywalny i maluch poczuje się bezpieczniej. Nie lubię go! Nic chcę się z nim bawić! Dziecko próbuje rozpoznawać i nazywać emocje. To pozwoli je kontrolować i wyrażać w społecznie akceptowany sposób. Na razie burza emocji, jaką przeżywa, jest dla niego niezrozumiała: maluch nie potrafi jeszcze nazwać swoich uczuć i znaleźć ich przyczyny. Rodzic uczy się zrozumienia i cierpliwości. Pomóż dziecku zrozumieć, co czuje. Przy nadarzających się okazjach, powtarzaj: „jesteś wesoła, kiedy turlamy się po podłodze, prawda?", „byłeś na mnie zły, kiedy kazałam ci wracać do domu”. Pozwól maluchowi zrozumieć, że te uczucia są naturalne. Jeśli na atak złości dziecka reagujesz własną złością czy wręcz agresją, niczego malucha nie uczysz. Napady agresji u dziecka często mają przyczynę w zmęczeniu lub głodzie. Wypoczęty i najedzony maluch jest bardziej skłonny do negocjacji. I to też musisz zaobserwować i zrozumieć. Bunt dwulatka - jak reagować? Kiedy twoje dziecko wejdzie w okres buntu dwulatka, ty: powtarzaj – dziecko potrzebuje więcej czasu, aby zapamiętać, co wolno, a czego nie, czasem pokusa, by coś zrobić jest silniejsza, niż wiedza, nazywaj uczucia dziecka – mów, że jest smutne, zdenerwowane, obrażone, nazywanie uczuć pozwala maluchowi zrozumieć, co się z nim dzieje i potem (ale na to czasem trzeba dłużej poczekać) unikać takich zachowań. Maluch dowiaduje się też, że szanujesz jego uczucia, także te złe. zachowaj spokój – reagując złością na złe zachowanie dziecka, pokazujesz, że tak można się zachowywać. przytul lub obejmij – zrób tak, jeśli dziecko histeryzuje, rzuca się na podłogę lub próbuje uciec do pokoju. Pokażesz mu, że zawsze może na ciebie liczyć. Czy kary i nagrody pomogą przy buncie dwulatka? Karanie i nagradzanie to stare metody wychowawcze. Skuteczność kar i nagród jest kontrowersyjna. Kara wzbudza w dziecku strach i wytwarza prosty mechanizm postępowania – dziecko nie robi czegoś dlatego, że tak postępować nie należy i nie wypada, tylko dlatego, aby uniknąć kary. Podobnie jest z nagrodami. Maluch siedzi grzecznie na nudnym przyjęciu u cioci tylko dlatego, że potem tata obiecał mu pójść na boisko i pograć w piłkę. Kary i nagrody mają sprawić, by dziecko było posłuszne. Lepsze skutki daje próba zrozumienia, dlaczego dziecko źle się zachowuje, spokojne tłumaczenie, dlaczego czegoś nie może robić, pomaganie w radzeniu sobie ze złymi emocjami i pokazywanie, co jest dobre, a co złe. Warto też pamiętać, że skutkiem kary może być doprowadzenie dziecka do ataku złości, a właśnie tego przy zbuntowanym dwulatku chcielibyśmy uniknąć. Jak postępować z dwulatkiem? 7 sposobów „Ty wieczny marudo!”, „Kłótniku!”, „Łobuziaku” – takie słowa nie pomogą wychować optymisty, szczęśliwego i pewnego siebie człowieka. Wprost przeciwnie, zbuntowany dwulatek, słysząc upokarzające określenia, w końcu naprawdę uwierzy, że się do niczego nie nadaje. Wtedy może mu zabraknąć motywacji, aby się starać. Jeśli chcesz dać dziecku do zrozumienia, że źle się zachowuje, powiedz mu o tym tak: „nie podoba mi się twoje zachowanie" zamiast „jesteś niedobry”. Czujesz różnicę? Pierwsza wypowiedź krytykuje zachowanie dziecka, druga – samo dziecko. 2. Bądź konsekwentna w swoich decyzjach Im jaśniejsze zasady postępowania, tym łatwiej ich przestrzegać. Dlatego nie zmieniaj zdania – jeśli mówisz „nie” wytrwaj w tym i nie zamieniaj go w „tak” czy „ale tylko raz”. Dzięki twojej konsekwencji dziecko dowiaduje się, że w jego świecie panują niezmienne reguły. A z kolei taka wiedza wzmacnia poczucie bezpieczeństwa dwulatka. 3. Nie traktuj buntu dwulatka zbyt dosłownie Wybuchy złości dziecka nie są najpewniej kwestią jego charakteru, ale wieku. Dlatego nie traktuj ich tak bardzo serio. Twój dwulatek wcale nie musi wyrosnąć na wiecznie skwaszonego lub stale histeryzującego człowieka. Pamiętaj też, że atak złości nie jest skierowany przeciwko tobie, ale przeciw własnym emocjom dziecka. 4. Mów do dziecka ciszej Jeśli będziesz zwracać się do swojego zbuntowanego dwulatka podniesionym głosem, on na pewno się nie uspokoi – a ty zezłościsz się jeszcze bardziej. Nie przekrzykuj więc wrzeszczącego dziecka, poczekaj z mówieniem, aż będzie musiało zaczerpnąć powietrza. Mów powoli, nie nakazuj, nie zakazuj, tylko tłumacz. 5. Podchodź do dziecka z wyrozumiałością Nie przykładaj do dwulatka własnych norm. Dzieci czują i myślą w odmienny sposób niż dorośli. Biją albo gryzą, nie mając pojęcia, że to boli (mogą nawet myśleć, że ciebie tak samo to bawi jak je). Dziecko nie jest złośliwe, a to, co ty uznajesz za agresję, czasem jest dla niego jedynym sposobem wyładowania zbyt silnych emocji. Zamiast strofować, znajdź przyczynę złego humoru dziecka i usuń ją. 6. Pozwól dziecku decydować Małego niejadka nie pytaj, czy chce jeść, tylko raczej co woli na śniadanie: kaszkę czy kanapkę. Kiedy zbuntowany dwulatek ma poczucie, że w pewnych sprawach sam decyduje, w innych łatwiej idzie na kompromis. Skończ też z zabranianiem dla samej zasady – mów dziecku, co robić, zamiast czego nie robić. 7. Nie naśladuj dwulatka Gdy dziecko krzyczy, ty nie krzycz. Kiedy dziecko gryzie i bije, powstrzymaj się od odpłacania tym samym. Nie dopuść, by twoje nerwy wzięły górę – nie tylko z tego powodu, że po prostu nie wolno bić dzieci, ani krzyczeć na nie. Gdy podnosisz głos, dziecko zauważa jedynie, że przesyłasz mu sprzeczne informacje: „Mama mówi, że nie wolno krzyczeć, ale sama to robi”. Zobacz też: Kalendarz rozwoju dziecka Bunt dwulatka a sen Niechęć do chodzenia spać o wyznaczonej porze może być jednym z objawów „buntu dwulatka” i manifestowania swojego sprzeciwu. Jakość spania dziecka nie jest w tym okresie zaburzona, problemem jest jednak samo położenie go do łóżeczka i uśpienie. Na taką sytuację powinnaś reagować spokojnie, ale konsekwentnie. Jeśli dziecko ucieka z łóżeczka – zaprowadź je do niego z powrotem. Zwróć jednak uwagę, czy twoje dziecko rzeczywiście potrzebuje tyle samo snu, co wcześniej. Czasem powodem wieczornym problemów z zasypianiem są zbyt długie drzemki w ciągu dnia. Może warto je skrócić? Bunt dwulatka czy autyzm? Drugi rok życia to czas dużych zmian w rozwoju dziecka. Niektórzy rodzice zastanawiają się, czy zmiany w zachowaniu dziecka nie są objawem autyzmu. Autyzm u dziecka objawia się trudnościach w kontaktach społecznych, zawężonych zainteresowaniach, a także ponadprzeciętną powtarzalnością zachowań. Cechą charakterystyczną dla zachowań ze spektrum autyzmu w wieku dziecięcym jest również niepokój lub agresja, która pojawia się, gdy następuje odstępstwo od rutyny. Bunt dwulatka natomiast przejawia się chęcią stanowienia o sobie przez dziecko, odkrywa ono wtedy swoją niezależność i chce podejmować już własne decyzje. Zobacz także: Jak opanować bunt 2-latka? Zobacz patent tego taty – mistrzostwo! Bilans dwulatka: przebieg badania i normy Jak przetrwać ze zbuntowanym dwulatkiem?

Doniebezpiecznego zdarzenia doszło w Chrząstawie Wielkiej (powiat wrocławski, gmina Czernica). 18-miesięczne dziecko wpadło do przydomowego basenu o średnicy 5 metrów i potrzebowało natychmiastowej pomocy. Na pomoc dziecku od razu pośpieszyli strażacy. Gdy dotarli pod adres wskazany w zgłoszeniu, okazało się, że dziecko zostało

Hip, hip, hurra! Kolejna okrągła rocznica w krótkim życiu twojego dziecka. 18 miesięcy to przecież równe półtora roku. Rodzice oddychają z ulgą: „Uff, powinno być już z górki”.Tymczasem ukochany maluch obwieszcza początek kolejnego etapu rozwoju donośnym wrzaskiem. Oto właśnie rozpoczął się sławetny czas - to tzw. bunt dwulatka. Odtąd jednym z najchętniej i zarazem najdobitniej wypowiadanych przez niego słów będzie „nie”.Malec zamienia się w żywe srebro, a jego niewyczerpane pokłady energii oraz coraz bogatszy wachlarz emocji i uczuć sprawiają, że staje się żywiołem nie do opanowania. Pragnie stałej uwagi dorosłych i dzięki płaczom oraz krzykom stara się ją uzyskać. Niecierpliwi się, gdy nie reagujesz na jego stanowcze żądania. Gwałtownie domaga się natychmiastowego spełnienia swoich zachcianek, a jeśli się tego nie doczeka – protestuje, wybuchając głośnym płaczem. Huśtawka nastrojów dziecka jest w tym okresie normalna. Odczuwany cały wachlarz uczuć - od zachwytu, przez radość, zaciekawienie, czułość aż po gniew i złość - powodują frustrację, którą wyładowuje na najbliższym otoczeniu. Maluch gryzie, bije i szczypie. Może również wystąpić agresja dzieci wobec jeszcze wiele miesięcy i lat, zanim twoje dziecko nauczy się prawidłowo kontrolować swoje tym etapie rozwoju pomagaj mu je rozpoznawać. Nie aprobuj agresji, jednak nie oczekuj, że dziecko będzie zachowywało się „kulturalnie”. 18 miesięczny maluch żyje teraźniejszością, dlatego już krótką chwilę po napadzie furii może pragnąć jedynie przytulić się do ciebie. Nie odmawiaj mu otuchy: 18-miesięczne dziecko rozumie już prawie wszystko, co do niego mówisz. Potrafi wykonać proste polecenia i samodzielnie poradzić sobie np. z przekręceniem klucza w też obserwować i naśladować dorosłych. Zabiera się za „mycie podłogi” i potrafi zetrzeć kurz ze swojego stoliczka. Z wielką uwagą przysłuchuje się rozmowom dorosłych – zwłaszcza przez telefon - i potem naśladuje melodię i rytm głosu. Wzbogaca tym samym zakres spacerach największą frajdę sprawia mu uciekanie, bo właśnie nauczyło się biegać!Kiedy więc dopada cię bezsilność i masz wrażenie, że dłużej z nim nie wytrzymasz, uzmysłów sobie, jak wielki postęp zrobiło twoje dziecko przez zaledwie półtora roku życia! I świętujcie to wspólnie, najlepiej podczas beztroskiej zabawy. Oprac. Joanna Weyna Konsultacja specjalistyczna lek. med. Magdalena Wołoszko; pediatra, członek Polskiego Towarzystwa PediatrycznegoNiniejszy artykuł stanowi wyraz osobistych przekonań jego autora i nie zastąpi indywidualnej porady specjalisty. Przed podjęciem decyzji w Państwa sprawie zalecamy konsultacje ze specjalistą w danej dziedzinie

BUNT DZIECKA: najświeższe informacje, zdjęcia, video o BUNT DZIECKA; Dziecko nie chce jeść. Jak przekonać malucha i czy powinno się "namawiać" do jedzenia?

Znamy bunt dwulatka i trzylatka, ale czy to możliwe, aby istniał bunt dziecka rocznego. Kiedy to zjawisko ma miejsce i jakie są przyczyny buntu dziecka rocznego, 2-latka i 3-latka, a nawet 4-latka? Jak sobie radzić i jakie metody są skuteczne?Miałam dzisiaj konsultację (w ramach opieki rocznej online) z mamą 16-miesięcznego Kuby. Z wahaniem w głosie stwierdziła, że ma problem, gdyż jej synek się buntuje i zaraz dodała, że chyba to za wcześnie. Otóż nie jest to za wcześnie. Świadczy tylko o większej wrażliwości tej matki oraz o tym, że uważa swoje dziecko za bardzo inteligentne, mimo bardzo młodego to jest bunt 2-latka, 3-latka czy dziecka rocznego?Bunt dwulatka, trzylatka, a nawet bunt dziecka rocznego to nazwa dla niemocy jaką czuje rodzic, kiedy dziecko jest uparte, nieposłuszne i stawia na swoim. Rodzic ze wszystkich sił stara się nie używać metod siłowych. Stara się też odnosić do dziecka w taki sposób, jak sam chciałby być traktowany, a więc z szacunkiem. Niestety dojrzałość rodzica nie spotyka się z dojrzałością dziecka, które ma tylko rok, dwa lata lub trzy lata, a może czasem cztery. O dojrzałych reakcjach będziemy mogli mówić za kilkanaście i dlaczego pojawia się bunt dziecka rocznego, dwulatka i trzylatka?Bunt dziecka rocznego, dwulatka czy trzylatka ukazuje słabe punkty naszej relacji z dzieckiem, ale również relacji między małżonkami. To w jakim wieku zostanie zauważony zależy od rodzica i od jego oczekiwań względem rodziców zaczyna mieć wymagania względem dziecka w wieku 2-3 lat. Wtedy spostrzegamy dziecko jako inteligentne, a nawet zdolne do współpracy. Wraz z pojawieniem się oczekiwań rodzica względem dziecka, pojawia się też bunt, gdyż często dziecko nie ma ochoty wykonać tego, czego rodzic od dziecka oczekuje. To dlatego mówimy o buncie dwulatka czy buncie trzylatka. Są jednak rodzice, którzy spostrzegają swoje dziecko jako inteligentne już wcześniej. Nie traktują oni dziecka infantylnie, nawet wtedy, gdy ma zaledwie rok. Mają świadomość, że rozumie ono bardzo wiele, a może nawet wszystko. Jedynym ograniczeniem jest jego ciało, które jeszcze nie wszystko może wykonać – bo przecież słabo się komunikuje, słabo chwyta, a także słabo się porusza – choć z każdym dniem coraz radzić sobie z buntem dziecka rocznego, dwulatka czy trzylatka?Jak rodzice radzą sobie z buntem dziecka rocznego, dwulatka czy trzylatka?Bunt dziecka rocznego jest nadal rzadkością, gdyż większość rodziców lepiej lub gorzej radzi sobie z odmową czy nieposłuszeństwem. Kiedy dziecko jest małe, to z łatwością można mu odebrać zakazany przedmiot lub zabrać z miejsca, gdzie nie powinno się znaleźć. Tylko niektórzy rodzice zdają sobie sprawę, że są to rozwiązania siłowe i nie chcą ich stosować. To właśnie oni zauważają bunt dziecka nie reagować na bunt dziecka rocznego, dwulatka czy trzylatka?Metody siłoweNie należy stosować metod siłowych z wielu powodów. W wychowaniu najważniejsze jest to, że metody siłowe działają bardzo krótko i nieustannie należy zwiększać ich siłę. Zatem na początku wystarczy, że rodzic odwróci uwagę dziecka. Kiedy dziecko zacznie być tego świadome, rodzic musi odebrać zakazaną rzecz – najpierw przy użyciu mniejszej siły, ale z czasem coraz większej. Kiedy dziecko jest nieposłuszne, wystarczy je wziąć na ręce, albo należałoby raczej powiedzieć – pod pachę. Określenie “na ręce” kojarzone jest bowiem z czułością, tymczasem rodzic bierze dziecko na ręce jako wyraz swojej dominacji nad dzieckiem. W ten sposób rozwiązuje siłowo konflikt, jaki powstał między nim a dzieci dwuletnich przyznają się, że dzieckiem potrząsają. Wtedy najczęściej uświadamiają sobie, że to nie jest dobre rozwiązanie. Ci, którzy nie spostrzegli, że metody siłowe są wyrazem bezsilności rodzica, zaczynają krzyczeć, a niektórzy nawet bić. Niestety, aby osiągnąć efekt, trzeba będzie używać coraz większej siły (np. krzyczeć coraz głośniej i coraz dłużej) i właśnie dlatego nie warto w ogóle wchodzić na ścieżkę związane z przemocą psychicznąOczywiście krzyczenie lub straszenie dziecka również jest przemocą, ale psychiczną. Ile razy słyszymy wokół nas rodziców, mówiących do dzieci: “Czy ty naprawdę musisz być taka?”. “Jak jeszcze raz to zrobisz…” albo “Jak będziesz niegrzeczny …”Rodzice często nie zauważają, że tłumaczenie jest również przemocą. Tłumaczą dziecku tak długo, aż ono ulegnie. Dziecko robi to, o co prosi rodzic, tylko i wyłącznie dla świętego spokoju. Techniki wychowawcze jako sposób na bunt 2-latka i 3-latkaOprócz metod siłowych rodzice stosują szereg technik wychowawczych. Poradniki proponują ich wiele. Większość bazuje na technikach manipulacji. Omówmy kilka dania wyboruRodzic, który chce nakłonić dziecko do umycia zębów, daje dziecku wybór mówiąc: “Chcesz umyć zęby szczoteczką z Kubusiem Puchatkiem czy szczoteczką z Tygryskiem”. Dziecko myśli o wyborze szczoteczki i wpada w pułapkę. Nie ma znaczenia, którą wybierze – i tak umyje każda technika manipulacji, ta również jest coraz mniej skuteczna, im częściej się ją stosuje. Nadejdzie dzień, kiedy dziecko zorientuje się i znajdzie odpowiedź typu: “Żadną”.Ale może nie każde dziecko odkryje tą technikę. Może pozwoli sobą manipulować całymi miesiącami. Zadajmy sobie pytanie, czy to dobrze? Czy to etyczne? Czy chcąc wychować stabilnego, niezależnego człowieka, wolno rodzicom manipulować dzieckiem? Już wkrótce rodzic będzie chciał, aby jego dziecko nie pozwoliło sobą manipulować ani kolegom ani twórcom reklam. Zdarzyć się może, że za kilka lat koledzy zapytają: “Wolisz marihuanę czy haszysz?”. Zatem zamiast stosować techniki manipulacji, powinniśmy je małych nagród“Zjedz obiad, to dostaniesz lizaka” – czy to przekupywanie? To tylko nagroda za grzeczne zachowanie. Zaczyna się niewinnie, a po kilku latach, kiedy rodzic prosi, aby dziecko zrobiło porządek w pokoju albo pracę domową, to w odpowiedzi słyszy pytanie: “A co dostanę, jak to zrobię?”.Nie tylko rodzice stosują tą metodę. Małe nagrody dają przedszkolanki, ciocie, babcie, dentyści, pielęgniarki, lekarze, siostry, księża, a nawet ekspedientka w sklepie. Wszyscy chcą, aby dziecko chętnie do nich wróciło. Czy to już nie brzmi, jak technika manipulacji?Niestety jej skutki są opłakane. To przez masowe jej stosowanie współcześni młodzi dorośli nie potrafią oszczędzać, odchudzać się , budować związków i czerpać satysfakcji z pracy. Ale o tym opowiem więcej podczas szkolenia Rozwój naśladowania – a raczej zaskoczeniaDawniej książki dla rodziców zawierały porady, że znacznie łatwiej jest nakłonić dziecko do jakiegoś działania, jeśli ma ono dobry przykład. Jest to zgodne z zasadą, że dziecko uczy się przez obserwację. Zatem dziecko obserwuje rodzica, który daje mu dobry przykład. Tak więc moja ciotka skazana była na porażkę, kiedy mówiła: “Rób tak, jak ja mówię, a nie tak jak ja robię”. Wiedziałam to już jako dziecko, ale wtedy nie rozumiałam jeszcze nowe poradniki radzą, aby rodzic zachowywał się tak jak dziecko. Jeśli dziecko płacze i tupie, albo rzuca się na podłogę, rodzic powinien naśladować dziecko. Cel jest chwalebny, bo dziecko w ten sposób mogłoby zobaczyć, jak absurdalne jest jego zachowanie. Gorzej, jak potraktuje je jako normę i nie zauważy absurdu tej a nie łączyPrzyznam jednak, że takie absurdalne, nieznośne zachowanie rodzica budzi w dziecku niezrozumienie, zadziwienie, poczucie, że rodzic nie rozumie problemu, z którym boryka się dziecko. Na koniec dziecko czuje tylko brak szacunku. Niestety rodzice tego nie wiedzą i nie zauważają. W konsekwencji relacja między rodzicem i dzieckiem jest w coraz gorszej kondycji. Z każdą taką sytuacją coraz trudniej będzie znaleźć nić nie dostrzegają tego, gdyż z ich perspektywy liczy się cel, który osiągnęli. Rodzic, który wyje i płacze wywołuje u dziecka zdziwienie i zaniemówienie. Stoi ono niemal zszokowane. A zatem rodzic osiągnął cel. Następnym razem szok ustąpi szybciej, a za trzecim już w ogóle się nie pojawi. Metoda przestaje działać, a rodzic nie rozumie metodaRozważmy metody na bunt 2-latka, które na blogach internetowych noszą miano niezawodnych dla każdego dziecka, nie tylko 2-latka, ale także 3-latka, a nawet dziecka rocznego. Zgodnie z radami matek blogerek, rodzic zamyka dziecko w pokoju i każe mu przemyśleć swoje postępowanie. Za pierwowzór tej metody możemy uznać “karnego jeżyka”. Dorota Zawadzka, znana jako super niania, prezentowała tą metodę na antenie TVN, każąc usiąść dziecku za karę na poduszce w kształcie jeża. Dziecko siedziało na karnym jeżyku tyle minut, ile miało lat. Przez ten czas miało przemyśleć swoje zachowanie, po czym rodzic oczekiwał przeprosin. Metoda ta może dyscyplinować 4-latka, ale nie dziecko roczne. Wymaganie takiego postępowania od dwulatka jest niezgodne z jego rozwojem i pojmowaniem świata. Ale niedopasowanie do wieku jest pierwszą z licznych wad tej metody. Zawsze są powody niegrzecznego zachowaniaPracuję z rodzicami już od 12 lat i w każdej sytuacji, w której dziecko było niegrzeczne, ogniskiem zapalnym był sam rodzic i sytuacja jaką stworzył. Mogłabym nawet powiedzieć ostrzej, że winnym niegrzecznego zachowania dziecka był rodzic. Nie lubię jednak takiego sformułowania, gdyż wskazywanie winnego nie pomaga rozwiązać konfliktu, a na sytuację składa się wiele czynników. Uważam jednak, że rodzic jest starszy i mądrzejszy, dlatego mógł przewidzieć taki rozwój wypadków i temu w każdej sytuacji konfliktowej rodzic jest współodpowiedzialnym, a odsyłanie dziecka do pokoju lub na jeżyka daje dziecku jasny przekaz, że jest winne tej sytuacji. Obciążanie dziecka winą za konfliktową sytuację zaburza rozwój emocjonalny dziecka, nie mówiąc o tym, że nie jest zgodne z prawdą. Kara czy nagroda?Ale to nadal nie koniec wad tej metody. Należałoby zapytać, czy to w ogóle jest kara, czy tylko demonstracja władzy. Cóż przykrego jest w tym, że dziecko pójdzie pobawić się do swojego pokoju? W jaki sposób miałoby to być wychowawcze? W jaki sposób takie postępowanie rodzica ma wzmocnić relację między dzieckiem a rodzicem?Często osoby, które są zaangażowane w daną sytuację nie dostrzegają jej niedorzeczności. Zatem wyobraźmy sobie, że sami jesteśmy w takiej sytuacji, ale na miejscu karconego, a nie karcącego. Załóżmy, że współmałżonek mówi do Ciebie, że Twoje zachowanie jest nieakceptowalne i masz pójść do pokoju i przemyśleć je. Co czujesz w takiej sytuacji?Wątpliwa skutecznośćRodzice używają tej metody w różnych sytuacjach, zarówno wtedy, gdy dziecko wykonuje czynność (np. rysuje kredką po ścianie), jak i odmawia wykonania jakiejś czynności (np. nie chce się ubrać). Problem polega na tym, że tego typu metody są nieskuteczne i dają iluzję władzy. Co będzie, jeśli dziecko się zaprze i naprawdę postanowi, że nie założy butów – bez względu na nasze metody. Załóżmy, że rodzic każe dziecku przemyśleć, zamyka je w pokoju, a ono i tak nie chce założyć butów. Jak długo będziemy czekać? Jak sobie radzić z buntem dziecka rocznego, 2-lataka i 3-latka?Najważniejszy jest pierwszy krok. Należy zdać sobie sprawę z własnej słabości. Okazuje się bowiem, że nie ma żadnych technik, ani skutecznych metod. Jedynym sposobem na bunt dziecka rocznego, bunt 2-latka lub bunt 3-latka jest poprawne wychowywanie i poprawne budowanie relacji. Tego nauczysz się na szkoleniu Rozwój emocjonalny. Jeśli przyjazd do Warszawy na szkolenie grupowe stanowi dla Ciebie wyzwanie, skorzystaj ze szkolenia szkolenieRozwój emocjonalny

. 183 454 380 128 115 81 461 473

18 miesięczne dziecko bunt